Jakarta

Nadyan kudu ngedol wedhuse Bapak, aku tetep mangkat menyang Jakarta. Yen eling sedhihe wong tuwaku lan adhi-adhiku, atiku mundhak sedhih. Ya wis lah, aku nekat mangkat. Minggu wengi kira-kira jam 21.25 aku numpak sepur saka stasiun Lempuyangan diterake Tarni. Adhem lan grimis ngancani sepurku sing lekas mlaku. Ing sepur akeh wong dodolan wira-wiri nawarake barang dodolane. Saya suwe rasane ngantuk banget.

Esuk jam 04.50 sepurku wis teka Jatinegara. Aku mudhun saka sepur karo nggendhong tas rangselku. Aku langsung nuju mushola sing ana ing stasiun kanggo salat. Rampung salat, aku metu menyang njabane stasiun. Ing ngarepe stasiun wis akeh ojekan lan mobil angkutan. Aku bingung iki arep menyang ngendi maneh, uwong lagi iki wae weruh langsung rupane Jakarta. Pancen wong desa kok akal-akal nekat menyang mrene. Aku terus gembreneng ing jero ati.

Nalika aku lungguh ing emperan tok celake stasiun, ana uwong lanang tuwa sing marani aku lan kandha, “Mbak, mau naik ojek? Mau pergi ke mana?”. “Enggak, masih nunggu teman, Pak”, sauranku. Asline aku kapengin takon arahe alamate Mas Tarto, nanging aku eling kandhane Pakdhe yen ing Jakarta akeh uwong sing ngapusi, mula aku ati-ati.

            Aku mbukaki maneh kartu ucapan sing dikirim Mas Tarto. Banjur mlaku menyang dalan njaba stasiun. Wis kira-kira setengah jam, aku nemoni prapatan sing ana pos polisi. Aku mara menyang pos lan takon panggonan alamate Mas Tarto sing ditulis sing kartu ucapan. Banjur mengkono, aku numpak bis nuju daleme Mas Tarto. Sajam sawise iku, aku tekan ing ngarep daleme Mas Tarto. Omah tingkat 2 warna cet coklat, akeh kembange. Sokure daleme celak dalan gedhe, dadi luwih penak golekane.

            Ing ngarep daleme Mas Tarto, aku banjur mlebu menyang latare. Aku ing ngarep lawang lan mijet bel sing ing pinggire lawang. Ngenteni rada suwe, banjur ana sing bukakake lawang. Wong wadon ayu nganggo blouse abang motif kembang lan rok wiru coklat metu saka jero daleme Mas Tarto. Wong wadon iku ayu, rupane resik, kuning lan rambute lurus lan ireng. Wong wadon iku nyawang aku katon sumringah. Sapa wong wadon iki, apa aku kleru nekani omah, aku malah gegujengan ing jero ati. “Sumongga pinarak wonten dalem”, ature wong wadon iku. “Ing, inggih mbak..”, sauranku karo mesem, banjurr mlebu.

Sawise lungguh ing dhingklik, aku nyelehake tas rangselku. Banjur mengkono, wong wadon kuwi takon, “Sampeyan niki sinten nggih mbak? Punapa kula kesupen, utawi kancanipun Mas Tarto?” takone wong wadon iku kalem. “Kula Tari, Mbak. Kancanipun Mas Tarto nalika kuliah”, sauranku sumringah. Aku kapekso ngapusi wong wadon iki amarga aku pengin ngerti dhisik sapa wong wadon iki.

“Kula Tari, Mbak. Punika wau kula saking Lamongan, ajenge ndherek pemilihan guru berprestasi wonten ing DIKTI. Punika kinten-kinten tigang dintenan. Mila punika kula ajenge nyuwun tulung nunut tilem wonten ngriki, Mbak”.

“Oow makaten. Inggih boten napa-napa, kula sumanggakaken. Nanging Mas Tarto taksih ngasta, Mbak Tari. Oh inggih, sugeng tepangan nggih Mbak Tari, kula Sukesi, garwanipun Mas Tarto”. Saurane wong wadon iku karo mesem. Krungu sauran mengkono, atiku langsung kaget. Kapan Mas Tarto rabi, yen rabi kok ora kirim warta ing Yogyakarta.Pikiranku saya ruwet, nanging aku tetep ngantengake ati lan awakku supaya Mbak Sukesi ora curiga.

“Lhoh, sampun dangu punapa Mbak? Kok Mas Tarto boten paring warta wonten kanca-kanca. Kula nembe ngertos”, sauranku katon sumringah.

“Nggih kinten-kinten 2 taunan Mbak”, saurane karo benakake taplak meja ing ngarepku.

Aku lan Mbak Sukesi rada suwe omong-omongan. Sawise mengkono, Mbak Sukesi ngongkon aku leren lan adus ing kamar, ngerteni yen aku mesthi kesel numpak sepur. Sawise adus, aku banjur turu, nglerenake awak.

            Kira-kira jam 13.30an, aku nglilir, krungu ana mobil teka ing daleme Mas Tarto. Bel omah banjur muni, ana dhayoh sing lagi mara. Sawise 10 menit-an Mbak Sukesi nothoki lawang kamarku, banjur aku bukak lawang. “Punika Mbak, Mas Tarto sampun kondur”, kandhane Mbak Sukesi. “Oh inggih Mbak”, sauranku. Banjur aku lan Mbak Sukesi nuju ruwang dhahar nemoni Mas Tarto. Atiku ndhredheg amarga arep nemoni Mas Tarto. Wis 7 taun ora ketemu. Apa maneh krungu warta yen Mbak Sukesi iku garwane Mas Tarto, atiku saya sedhih.

            Ing ruang dhahar, seka mburi, katon wong lanang nganggo kaos putih lan bocah lanang lan wadon kira-kira 7 taunan lan 5 taunan  lagi mangan bareng ing meja. Tekan ruang dhahar, aku langsung nyedhak ing sandhinge Mas Tarto sing lagi dhahar. “Sugeng siyang, Mas Tarto”, aturku karo ngelungake tangan kanggo salaman. Mas Tarto sing nyawang aku, ujug-ujug langsung kaget lan rupane abang.

“Tarti!!”, kandhane Mas Tarto karo ngadeg nyelehake sendok ing piring.

“Inggih Mas. Napa kok sampeyan kaget kaya mengkono Mas? Aku kapeksa adoh-adoh mrene mung arep nemoni sampeyan Mas. Apa sampeyan ora eling yen sampeyan isih duwe Bapak lan Ibu, Mas?”, takonku karo mripat wis lekas mbranang.

“O..ora mengkono Ti. Aku bisa nyritakake apa sing wis suwe daklakoni Ti. Aku..”, durung rampung Mas Tarto ngandha, aku langsung medhot kandhane.

“Ora kaya mengkono piye. Wis jelas yen sampeyan iku 7 taun ora bali. Menehi surat ya mung riyaya wingi thok. Apa sampeyan ora ngrasa yen Bapak, Ibu lan adhi-adhimu ngenteni tekane sampeyan. Sampeyan pancen anak lali wong tuwa Mas!!”, eluhku wis lekas metu menyang pipi.

Mbak Sukesi langsung nyedhaki aku lan Mas Tarto. “Sanyatane iki kepiye. Aku ora mudheng apa-apa”, kandhane Mbak Sukesi saya bingung.

“Ngapunten Mbak sederenge. Kula punika asline jenenge Tarti. Kula adhine Mas Tarto sing ana ing Yogyakarta. Kula teng ngriki ajenge ngejak Mas Tarto wasul menyang Yogyakarta”, sauranku karo ngusapi eluh ing pipiku.

“Elhoh.. kandhamu kala biyen, sampeyan ora duwe adhi ta Mas. Kandhamu Bapak lan Ibune sampeyan wis konjuk. Lha terus sing pener iki sing endi?”, Mbak Sukesi lekas mbranang mripate.

“Ya ampun Mas, tega tenan sampeyan ora ngakoni aku, Bapak, Ibu lan adhi-adhimu. Apa sampeyan pancen isin duweni dulur aku lan kabeh?!”, aku saya suwe saya mundhak nesu krungu kandhane Mbak Sukesi. Mas Tarto banjur nggoceki awakku supaya aku ora mundhak nesu.

“Ti, kowe aja sujana dhisik Ti. Aku ngaku yen aku iki wis salah banget, 7 taun ora tau bali ngendhangi sedulur-dulur omah, utamane Bapak lan Ibu. Apa maneh, aku rabi ora kandha-kandha Bapak lan Ibu. 2 taun kapungkur, aku kerja ing kantor pajak sing ing Jakarta. Aku pacaran karo Sukesi, anake pimpinan kantorku. Sukesi wis duwe anak 2 iki. Bojone sing biyen ora gelem tanggungjawab nganti anak-anake wis padha gedhe. Bojone sing biyen terus nguber Sukesi amarga ngerti yen Sukesi durung duwe bojo maneh. Lan meksa njaluk anake digawa mlayu yen dheweke ora gelem rabi maneh. Akhire aku ngrabi Sukesi supaya bisa njaga dheweke lan anak-anake. Aku wis niat suwe arep ngendhangi Bapak, Ibu lank owe karo adhi-adhiku, nanging aku ora kepenak amarga wis 5 taun ora ngendhangi lan menehi warta. Mula riyaya wingi aku mung ngirim layang, lan isih nata awak supaya bisa siap nemoni sedulur-dulurku kabeh sing ing omah Yogyakarta.”. Mas Tarto nyoba njlentrehake cerita sing satenane.

“Lan kowe, Kes, aku njaluk pangapuramu. Aku ora duwe niat ngapusi tenan marang sliramu. Aku kapeksa ngandhakake yen aku ora duwe dulur amarga aku wegah yen sliramu dadi melu kapikiran dulur-dulurku. Aku ngerti piye rasane dadi sliramu sing wis dilarani bojomu biyen, apa maneh omahku adoh. Aku durung siap yen ngajak sliramu lan bocah-bocah menyang Yogyakarta. Aku wis nyiapake wektu arep cerita marang sliramu, nanging wis kadhisikan Tarti mrene.”, kandhane Mas Tarto marang Mbak Sukesi.

Mbak Sukesi ngusapi eluh sing metu saka mripate. Banjur nyedhaki Mas Tarto lan kandha,”Nggih sampun Mas, yen mengkono tenane, sampeyan baliya menyang Yogyakarta karo aku lan bocah-bocah bareng Tarti, nemoni Bapak, Ibu lan adhi-adhimu. Aku bisa ngerteni kahananmu, Mas, piye rasane dadi sampeyan lan dulur-dulurmu. Aja suwe-suwe Mas, ayo gek menyang Yogyakarta”, kandhane Mbak Sukesi wis lekas bungah.

            Sawise mengkono, aku, Mas Tarto, Mbak Sukesi lan anak-anake langsung siap-siap mangkat menyang Yogyakarta. 

Yogyakarta, Mei 2012

Dwi Ajeng Vye

*)Karya untuk tugas mata kuliah "Art and Literature" semester genap 2011/2012